Jorge Rossy (1964) wordt internationaal gezien als een van de invloedrijkste drummers van zijn generatie, zijn oeuvre als sideman omvat meer dan 180 albums. Hij werkte onder meer met beroemde jazz artiesten als Brad Mehldau, Ethan Iverson, Mark Turner, Joshua Redman en vele anderen, hij toerde met mensen als Carla Bley, Charlie Haden, Wayne Shorter en Joe lovano. Behalve als drummer heeft hij ook zijn eigen geluid op vibrafoon, marimba en piano en een unieke sound als componist en orkestleider. Sinds zijn eerste cd onder eigen naam “Wicca” met het Jorge Rossy Trio uit 2006 heeft hij meer dan 30 albums opgenomen als leider of co-leider, hij kreeg lovende recensies in bladen als Jazz Times, Downbeat en All About Jazz.

Met “Puerta” hebben we te maken met een typisch ECM album, rustige, introverte en smaakvolle klanken die in de verte herinnering oproepen aan het fameuze Modern Jazz Quartet, maar dan zonder pianist John Lewis. Rossy wordt hier ondersteunt door collega drummer Jeff Ballard, die nu deel uitmaakt van het trio van Brad Mehldau zoals Rossy vroeger en Robert Landfermann op contrabas. In tegenstelling tot de meeste vibrafonisten probeert Jorge niet alles vol te spelen met een overdaad aan noten, hij kiest voor de juiste noot op het juiste moment een beetje vergelijkbaar met het gitaarspel van iemand als B.B.King. Mede daardoor ontstaat er veel ruimte voor zijn medemuzikanten Robert Landfermann en Jeff Ballard.

Het album gaat van start met “Post- Catholic Waltz” , een fraaie titel en een entree met een juiste vooruitblik op wat te verwachten op dit album : fraai gestileerde klanken met ingehouden spel van de ritme tandem. Dat wordt anders in het nummer “Adagio” waarin de bas van Landfermann een vooraanstaande rol speelt en ook Ballard zich duidelijk laat horen op zijn bekkens. In het swingende “Maybe Tuesday“ is Ballard te horen zoals ik hem onlangs hoorde met het Brad Mehldau Trio, een brok dynamiek, samen met Landfermann is dit een gedroomde machine waarover Rossy zijn twinkelende vibes laat klinken.

Een waar muzikaal feest ! In het titelnummer “Puerta” weet Robert vervreemdende geluiden tevoorschijn te toveren uit zijn bas als was het een soort synthesizer. In het nummer ”S.T.” is er sprake van een heel aparte ritmiek die zorg draagt voor spannende muziek, het drietal klinkt hier bijna als één instrument, zo excellent wordt er samen gespeeld, een hoogtepunt. Met “Ventana” gaan we weer volop in de swing modus, een vingerknippend ritme en gedoseerde fraaie klanken van Rossy, ik ben nooit zo’n grote liefhebber geweest van de vibrafoon, maar na het beluisteren van dit album ben ik bekeerd.

Jan van Leersum.